Als ik train of coach, dan is er altijd een concept dat ik al heel snel op tafel leg en dat is het volgende. Een spreker is een leider.
En de mensen reageren dan met gemengde gevoelens. Er zijn er die denken: hell yes, let me fill that space! Maar de meesten voelen zich oncomfortabel bij die gedachte.
Wij als mensen, wij zijn sociale dieren en wij zijn het het gelukkigst als we in de groep zijn. Als we gevraagd worden om voor de groep te staan of voor een camera, dan voelen we ons ongemakkelijk, oncomfortabel. En dan hebben we last van de verwachtingen, de oordelen van anderen.
Dat kan heel zwaar op ons wegen, met als resultaat dat we ons nog maar heel klein voelen en goed spreken, dat lukt dan meestal niet.
Maar ik zou geen sprekerscoach zijn als ik daar geen oplossing voor had.
De oplossing zit ‘m hierin: dat je er bewust van bent, dat die personal space op dat moment nog maar zo klein is.
Ik raad mensen dan ook altijd aan om zich dat visualiseren met een hoepel. Hoe groot is de hoepel van jouw personal space? En hoe zorg je ervoor dat die groter wordt. Want dan voel je je comfortabeler. Dan ben je meer jezelf en zo verder.
Dus waar ga je doen? Je gaat die externe verwachtingen, die zo zwaar op jouw wegen, counteren met de eigen verwachtingen.
Wat verwacht ik van mezelf? Hoe ziet een goede speech eruit? Hoe ziet succes eruit?
Hoe meer je dat zelf invult, hoe meer jezelf bent, hoe sterker je er staat en hoe authentieker en inspirerender je kan spreken.