Ik had pas een sessie met een klant waarin hij zijn speech oefende.
De final delivery.
We hadden al hard gewerkt aan het verhaal en aan de inhoud. Waarbij de inhoud naar mijn goesting te vaak en te veel helde naar informatie, duiding en uitleg.
En ik altijd meer verhaal wilde: de mensen in dit verhaal, wie zijn ze, wat drijft hen, wat maken ze mee. Waarom moet ik dat weten?
Bij de vorige oefensessie zat er schwung in, leven, drive, présence. En was ik mee.
Bij deze oefensessie sloeg de wijzer helemaal de andere kant uit. Ik voelde het niet.
Ik schreef op:
‘Laat het publiek toe in het verhaal.’
Veel te veel uitleg.
Je voelt het niet.
Oorzaak: hij zat te veel in zijn hoofd.
Hij had het ook gevoeld. Dit zie ik bij bijna al mijn klanten.
Focus op: ik mag niets vergeten, neiging om veel en breed en diep te gaan uitleggen. Te veel afgeleid ook.
Dan ga je spreken vanuit denken en loop je vast in je hoofd, en gaat jouw verhaal niet de impact hebben die het verdient.
Wat werkt wel: volledig durven aanwezig zijn in het moment. Jezelf in je verhaal begeven.
Durven contact maken met je publiek. Dan ga je aandacht trekken, inspireren, raken, beïnvloeden.
Dan ontstaat er die magie. Dan wordt het leuk.
Komt helemaal goed bij mijn klant, het was net goed om even de mist in te gaan om dan weer heel helder te hebben waar het in essentie echt over gaat. Aandacht pakken, fascineren en meehebben.
Je spreken begint bij jou. Simpel, maar niet eenvoudig.